-
- Logo
-
- Vooraanzicht
-
- Restaurant
Het verhaal
Iedereen was stipt op tijd én op de plaats van afspraak: de gemeentelijke parking van Zwijndrecht.
Na de zonnige nazomer, die voor een aantal meteorologische records had gezorgd, kondigde het weekend van 22 en 23 oktober zich aan als het eerste echte herfstweekend. Niet getreurd, iedereen had paraplu’s bij… (Iedereen ???)
De heenreis verliep vlot en na een anderhalf uur bereikten we de poorten van Borgloon. Onze gids verwachtte ons om 10u30, dus hadden we nog ruim de tijd om een koffie te drinken. Die koffie vonden we in een gezellig estaminet aan de Speelhof.
Maar, waar zat onze gids? Na enig speurwerk vonden we hem in de Paddock, in de volksmond het “parochiehuis” genaamd. Intussen was het flink beginnen regenen.
Gezellig dicht tegen elkaar onder de felgekleurde paraplu’s, aanhoorden we de geschiedenis van Borgloon Onze gids bleek een ingeweken Engelsman te zijn; die op zijn eigen flegmatieke manier het ene historisch feit na het andere uit zijn mouw schudde.
Het tweede deel van de rondleiding ging over de wijnplantages van Borgloon. Fier als een Engelse gieter toonde Mike de aanplant tegen de helling van de vallei “De Groote Mot”.
Toen de kou en regen ons humeur naar een dieptepeil hadden gebracht, stelde Mike eindelijk voor de rest van de uiteenzetting in de Paddock te geven. Dit voorstel werd in dank aanvaard, vooral omdat er aan de ingang een glas Haspengouwse wijn op ons stond te wachten.
Vol overgave vertelde Mike ons het verhaal van zijn wijn. Het begeleidend filmpje dateerde uit de jaren tachtig en gaf ons een goed beeld van de manier waarop in Haspengouw, op ambachtelijke manier, de godendrank werd gemaakt. Toen het licht aanging en iedereen terug wakker was, konden we een paar flessen van deze godendrank kopen.
Voor deel drie van de rondleiding, moesten we met de wagen een verplaatsing maken naar Grootloon. Daar bevonden zich de installatie en de wijnkelders van de Borgloonse gilde. Veel wijn vonden we niet in de kelders. Waarschijnlijk werd de kwaliteit ervan door de gildeleden zo vaak geproefd, dat er geen wijn meer moest bewaard worden…
Het middagmaal kregen we aangeboden in de gerestaureerde schuur van de herenhoeve, waarin de Borgloons gilde onderdak had gevonden. Een overheerlijke kaasschotel, met aangepaste Haspengouwse wijnen!
Om de namiddag te vullen, trokken we in de richting van het kasteel van Rullingen. Enfin, twee auto’s vertrokken in de richting van het kasteel van Rullingen… de derde auto bereikte het kasteel na drie kwartier sightseeing.
En toen was het tijd om naar het Klaphuis te rijden. De hoteleigenaar en chef-kok ontving ons met open armen.
De kamers werden geïnspecteerd, en de toiletten werden gemaakt voor het diner.
De champagne werd genuttigd in de feestzaal, er werden leuke foto’s genomen en toen was het tijd voor het festijn.
En dit eetfestijn was verrukkelijk! De ober trachtte nog een truc uit te halen met de wijnen, maar dat kon de pret niet bederven. Iedereen was het er unaniem over eens: dit was een gastronomisch maal met een grote G.
’s Anderendaags was de meerderheid op tijd beneden voor het ontbijt. Een vriendelijke Limburgse dame was bereid om spek met eieren te bakken… kwestie van een “fond” te leggen.
Daarna was het tijd om de beentjes te strekken. Er stond een stevige wandeling naar Kuttekoven op het programma, met eindbestemming de taverne van Klee.
Onderweg hield Els er de moed in met een opgewekt lied, waarvan u de tekst hieronder vindt:
Hé! Yopipopipooo
die ging eens op de wandel…
Hé! Yopipopipooo
die ging eens naar de stad…
Met deze lanceren we een oproep naar alle oud-leden van de jeugdbewegingen in Vlaanderen, om deze tekst te vervolledigen.
De tijd vloog dat het niet mooi meer was. Voor we het goed en wel realiseerden, zaten terug in het Klaphuis, met de voetjes onder tafel. Het menu was minder uitgebreid, maar ook deze keer subliem.
Dirk vond een tweede adem, en verraste iedereen aan tafel met een conférence waarop Wouter Deprez jaloers zou zijn.
En toen was het uur van gaan aangebroken. Met spijt in het hart, maar tevreden over de culinaire hoogstandjes, namen we afscheid van de chef, zijn echtgenote en de grappige ober.
De terugreis verliep vlekkeloos. Het weekend werd afgesloten met een stevige pint in een Zwijndrechts volkscafé.
Anekdotes
We weten nog steeds niet wat de aanleiding was… Tussen twee gangen van het diner zei Els plots: “Ik heb goesting om mij in mijne bloten te zetten”.
De Jef van de Borgloonse wijngilde heeft beloofd ons op de hoogte te houden van de festiviteiten. Hopelijk vindt hij het briefje met ons e-mail adres terug…
Nawoord
Iedereen was het erover eens: het had zoveel leuker geweest met Roel en Sabine erbij. Het lot heeft echter anders beslist.
De foto’s
