Genk 2009

23 en 24 mei 2009 
HOTEL RESIDENCE STIEMERHEIDE ,  Wiemermeerstraat 105,  3600 Genk
089 35 58 28
http://www.stiemerheide.be/nl/

Het verhaal

De heenreis verliep vlekkeloos. Om niet te vroeg aangekomen, koos Jan voor een slimme U-turn op de Europalaan (afrit E314) zodat we op een schappelijk uur aan Hotel Résidence toekwamen.

Het eerste wat ons opviel op de parking was het wagenpark, waarvan de gemiddelde aankoopprijs een jaarsalaris bedroeg. En natuurlijk de gele nummerplaten met zwarte letters, maar ja…probeer die gasten niet thuis te houden, dat lukt nooit.


De vriendelijke hostess vertelde ons, zonder blikken of blozen, dat er twee fietsen te kort waren. Veel was er niet nodig (een boze blik van Anita volstond) om haar te overtuigen om in heel Limburg op zoek te gaan naar de ontbrekende fietsen. Aangezien die zoektocht toch enig tijd in beslag zou nemen, besloten we op het terras een eerste verfrissing te nemen.


Het terras stond vol met naakte vrouwen. Mooie dames met fietsen en balanceerstokken. Er was er zelfs ééntje in geslaagd op het dak te kruipen.


Na een deugddoende pint, gingen we op zoek naar onze fietsen. Deze bleken van prima makelij. De fiets van Lutgard wilde niet mee, daarom waren we genoodzaakt een andere fiets te nemen. Toen weerklonk met een luide knal… het startschot van onze fietstocht door het bronsgroene eikenhout.


De fietstocht leidde ons door de milde Limburgse bossen en de lieflijke gehuchten waar nog met ech(t)e duiven werd gespeeld. Onderweg kreeg Hugo voortdurend scheuten in zijn heilig kruis. Gezien zijn leeftijd niet verwonderlijk… gelukkig bleek het zijn zadel te zijn dat met de neus naar boven wipte en daardoor Hugo’s edele delen streelde.


Na een stevige trip arriveerden we aan onze eerste stopplaats: café Ge-Gri in Rekem. De baas had voor een voortreffelijke lunch gezorgd. Limburgse hartelijkheid gecombineerd met lekker toespijs en goeie koffie. Met een rond buikje stapten we terug op de fiets voor de laatste 20 km.


Volgende stop: camping Salamander. Op het terras van ’t Salamanderke (waar Keizer Karel volgens de legende ooit zijn paard had vastgebonden) kregen we van de ober een uiteenzetting over de linguïstieke verschillen tussen Vlaams Limburgs en Nederlands Limburg. Tot slot van zijn uitgebreid betoog kwam hij zelf tot een verbijsterende ontdekking: er zijn geen verschillen. Intussen zaten wij onze hevige dorst te lessen.


‘Het laatste stuk was een stevige kuitenbijter. Na een korte venijnige klim over de E314, kwamen we in bekend gebied: de Kattenvennen We namen nog een kleine verfrissing op het terras. Daarna de voorbereidingen voor het avondfeest. De dames zonderden zich af voor een uitgebreid toilet …


We namen het aperitief in de donkere – doch aangename – lounchbar. De champitter ging goed naar binnen.

Na een halfuurtje mochten we aanschuiven voor het diner. Het werd een voortreffelijk en heel lekker viergangen-menu met aangepaste wijnen:

  • Trio van aperitiefhapjes
    Carpacio van edel rund met eendenlever
    Lauwe zalmfilet met limoen-extracten op een bedje van scheuten
    Lamskroon met een groentenspiesje en een milde currysaus
    Browny met rode vruchten en een moussepeer van witte chocolade
    Koffie met zoete versnaperingen

De avond werd stemmig afgerond in de gezellige lunchbar.


’s Morgens wachtte ons een uitgebreid ontbijtbuffet met champitter. Lekker, èch lekker….

Aangezien we optimaal van de gezonde lucht wilden genieten, trokken we onze wandelschoenen aan. De tocht leidde ons rond het grote golfterrein. Dirk gaf ons eerst een initiatie golven, zodat we niet te veel uit de toon zouden vallen.  Een echte golf-familie (vader en twee zonen) toonde ons wat later hoe het echt moest.


Tegen de middag waren we uitgewandeld. We besloten naar Zwijndrecht terug te keren en spraken af aan café De Smoutpot. Daar proefden we de lokale specialiteit: mojito van het huis. Dirk verkoos zijn geliefkoosde Geuze en Raoul een gezonde Tonic…


In de tweede ronde werd de mojito vervangen door caipirinha met Melseelse aardbeien. Als dank voor de voorbereiding van het fantastische weekend kregen de organisatoren een flesje bubbels aangeboden. Daarna gingen we met z’n allen aan de convertible van Dirk en Anita hangen. En toen was het gedaan.


De film


De foto’s

 


Het jaar 2009