Manderfeld 1990

1 en 2 december 1990
Hotel WALDFRIEDEN,  Buchholz 10,  4760 Büllingen-Manderfeld
Tel.: +32(0)80-54 82 80
http://www.waldfrieden.be

Het verhaal

De vriezeman was in het land. Hoe dichter we bij de Oostkantons kwamen, hoe witter het landschap werd, en hoe lager de temperatuur. De smalle wegen tussen Büllingen en Manderfeld waren dan ook gevaarlijk glad.


Hotel Waldfrieden bleek een gezellig etablissement temidden de sparrenbossen. In tegenstelling tot andere weekends, moesten we niet op zoek naar een gezellig cafeetje. De onthaalruimte van Hotel Waldfrieden was een woudloperscafé met echte “deutsche gemütlichkeit”, waar men raar opkeek als je een pint bestelde zonder schnaps.


Gevuld met de nodige alcohol en warm ingeduffeld gingen we eerst de omgeving verkennen. Na een avontuurlijke tocht in de besneeuwde bossen keerden we terug naar onze Waldfrieden, om bij te tanken.


Na de gebruikelijke aperitief, mochten we plaatsnemen aan tafel. Na de even gebruikelijke wildpaté met ajuinenconfituur, kwamen de gastvrouw en haar dochter aandraven met drie grote soepterrines, die her en der op de tafel werden neergezet. Even snel als ze gekomen waren, verdwenen de dames terug achter hun kookpotten… We waren blijkbaar in een self-service restaurant terecht gekomen!


Het eten was niettemin lekker en overvloedig. Gelet op de traditie lieten we ook de (zeer oude) wijn rijkelijk vloeien, en om af te ronden trakteerden we onszelf op een grote pousse-café.

Het eetfestijn werd opgevrolijkt met een heuse moppenwedstrijd. Winnaar van de avond werd Hugo met zijn Adam en Eva mop.
Den Hugo zijn avond kon niet meer stuk toen hij zijn opgezette totem, de jodelende das, opmerkte.


Van totems gesproken.

Diane, alias Sofie, was al jaren op zoek naar haar voortotem. Na het eten en drinken, kreeg zij de gelegenheid te bewijzen dat ze rijp was voor de voortotem. Verkleed als Mata Hari – zedig in pyjama en sluier – danste ze vol overgave een buikdans en… kreeg haar voortotem.
Daarna trokken we richting bar, om te verbroederen met onze Duitstalige landgenoten.


’s Anderendaags was het weer opgeklaard, wat van de talrijke nevels in diverse hoofden niet kon gezegd worden. Na een stevig ontbijt, trokken we de wandelschoenen aan voor een uitgebreide boswandeling. Iedereen genoot van de prachtige omgeving.


Na een stevige tocht van een drietal uur, bevonden we ons nog steeds in de bossen. De eerste zuchten en kreten “Is’t nog ver?” begonnen te klinken. Gelukkig verscheen plots achter een flauwe bocht… het hotel Waldfrieden.


Het middagmaal overtrof onze verwachtingen. Intussen waren we gewend onszelf te bedienen.

En toen kwam het moment om afscheid te nemen van de vriendelijke bazin en haar vlijtige dochter. Ze kregen de tranen in de ogen toen ze ons zagen vertrekken…


Achteraf bekeken

Goede heenreis.
Voor sommigen slipperige aankomst.
Warm onthaal van de gastvrouw.
Verzorgde kamers.
Eten was wel lekker, maar niet zo erg gastronomisch (verwende zottten da we zijn!).
De bediening zijn we anders gewend.
Toch goed gelachen (veel nieuwe moppen), gezopen en gedanst.
Frisse neus van zondag was goed.
Der Schwarzen Mann is een goede tip voor een sneeuwdag of-WE met de kinders.
Middagmaal lekker.
Prijs onvoorstelbaar (laag).

Manderfeld90-70-b
Besluit: een geslaagd WE, maar op gastronomisch vlak zijn we beter gewoon.


 De foto’s


 De video

Manderfeld


Alles van 1990