14 mei 2016
Het verhaal
Eerst wat informatie voor de geschiedenisboeken. De voorbije dagen was het warm en zonnig. Op zaterdag 14 mei 2016 keerde de wind en werd het plots 10 graden frisser. Op zich was dit niet zo erg aangezien we de namiddag zouden doorbrengen onder de grond. Maar terrasjesweer was het zeker niet…
We hadden afgesproken aan het Frederik Van Eedenplein op Linkeroever, om daarna samen de voetgangerstunnel in te duiken. Iedereen was stipt op tijd en zo konden we onze trip beginnen met een stevige wandeling onder de Schelde.
Op het Sint-Jans-Vliet gingen we vlug nog iets drinken in den Abjaar (kwestie van daarna voldoende vocht in onze blaas te hebben).
Om half drie kwamen we bij het Ruihuis, waar onze gids (“ik ben de Ludo, Ludo Michiels”) werd verwittigd dat zijn groep was aangekomen (“Ludo awe groep is er”).
Ludo was een flinke zeventiger met een mooie witte haardos en een fantastische uitrusting. Hij was gekleed in een groene rubberen overall en dito laarzen. Hij droeg een gordel met een walkie-talkie, een versterker, een megawatt-zaklamp en een EHBO-toolkit voor dringende gevallen. Op zijn hoofd had hij een headset (een Madonnake) met een microfoon. Indrukwekkend.
Eerst werden we uitgenodigd onze laarzen uit te kiezen. Daarna volgde de verkleedpartij. Iedereen kreeg een turkoise beschermingspak en een rugzak. In de rugzak werden de schoenen en andere persoonlijke spullen gestopt.
Via een smal trapje bereikten we de eerste rui. ’t Is te zeggen, de metalen aanlegsteiger want de rui stond vol water. Ludo vertelde het verhaal van de waterzuivering, en de inspanningen die werden geleverd om van de Schelde terug een propere en visrijke rivier te maken. Het water zag er tamelijk proper uit, maar aan de geur hadden ze toch nog wel wat werk.
Daarna mochten we instappen in een bootje, voor een tochtje naar de “monding” van de rui aan de Schelde. Daar bemerkten we dat de doorgang naar de Schelde was afgesloten met grote sluisdeuren, dit om te vermijden dat bij hoog tij het water van de Schelde de ruien zou instromen.
We vaarden terug naar en voorbij ons startpunt. Zo een 50 meter verder was er een andere steiger waar we werden verzocht uit te stappen. Toen begon onze voettocht door de modder en brij van de Antwerpse riolen.
Ludo stopte om de zoveel meter om ons iets te vertellen over de bovengrondse wereld, over de schachten of “schouwen” die de ruien van frisse (nou ja frisse) lucht voorzien, over de stenen waarmee de ruien zijn gebouwd, over de bruggen die ondergronds nog zichtbaar zijn, over de instortingen, over de fauna in de ruien en de gechampignoniseerde rattenstront, enzovoort.
Af en toe kwam er een rat tevoorschijn, die bij het zien van de rare turkoise wezens er vlug vandoor ging. Voor we er erg in hadden stonden we onder de Keistraat. Ludo vroeg ons de laarzen proper te maken en de wenteltrap te nemen. We kwamen boven in de patio van het Stadsmagazijn. Gretig snoven we de zuurstofrijke lucht en klopten we de smurrie van onze beschermpakken. We namen uitgebreid afscheid van Ludo en bedankten hem voor de gezellige en leerrijke wandeling.
Het was nog te vroeg voor het diner en daarom gingen we op zoek naar een cafeetje. Het was echt geen terrasweer en in de cafés in het Schipperskwartier was het behoorlijk druk. Al vechtend tegen de hevige wind en de verdwaalde regendruppels gingen we dan maar naar het Docks Café maar dat was helaas nog niet open. Daarop nam Dirk de bende op sleeptouw en met zijn gekende neus voor biertempels en bruine kroegen bracht hij ons terug in de rosse buurt. Gelukkig was er nog plaats in café Coyote waar we ons lieten verwennen door twee mooie jongens.
Een dik uur later trokken we naar het Docks Café. We werden allerhartelijks ontvangen door een look-a-like van Greet De Keyser en haar collega’s. Onmiddellijk kregen we een aperitief geserveerd en niet veel later kwam het voorgerecht. Om zeker te zijn dat iedereen de juiste plat kreeg, had Berry de keuzes op een gepersonaliseerd kaartje geschreven.
Het eten was heel lekker. De bediening was onberispelijk. Kortom, iedereen was tevreden. Tussendoor werden de laatste nieuwtjes over familie en gemeenschappelijke kennissen gedeeld.
Op het einde van het diner werd afgesproken deze formule (uitstap + diner) in de herfst van 2016 te herhalen. We kunnen m.a.w. op zoek naar een nieuwe bestemming, liefst origineel en uitdagend maar niet te ver. Zo ergens tussen Gent en Antwerpen zijn er wellicht wel wat mogelijkheden…
Toen we afscheid hadden genomen van Greet De Keyser en haar collega’s, kregen we een stevige regenbui op onze hoofden. De noordwesten-wind trok de paraplus bijna aan flarden. In dit noodweer was er even verwarring over het traject naar Linkeroever: te voet of met de tram. Koen profiteerde van dit moment van verwarring om er stilletjes van onder te muizen. Na lang zoeken, vonden we hem terug op de Grote Markt.
Daarna stapten we terug door de Voetgangerstunnel naar Linkeroever, waar we afscheid namen. Een paar koppels namen de tram, een paar koppels hadden daar hun auto geparkeerd.
Zo zat deze mooie dag er weer op.
De foto’s
Websites
https://www.facebook.com/cafecoyote.be/?_rdr=p
Documentatie
Het jaar 2016
