4 en 5 november 2017
Castel de Pont-à-Lesse
https://casteldepontalesse.be
Rue de Pont-à-Lesse 36
5500 Dinant
+ 32 (82) 22 28 44
Het verhaal
Het KMI had voor ’t weekend regen aangekondigd (uitlopers van een Atlantische depressie)… een mens zou er depressief van worden. Maar uiteindelijk viel het nog heel goed mee, de regendruppels vielen in de late namiddag en ’s nachts.
Zaterdagmorgen vertrokken we met een stralend zonnetje en een beetje wind. We hadden afgesproken in Taverne Bayard aan de brug over de Maas (de brug van Charly De Gaulle). Toen de verkenners (Roel en Sabine) in Dinant aankwamen, bleek Taverne Bayard te zijn opgedoekt. Dit nieuws werd onmiddellijk doorgebeld. Er werd afgesproken elkaar te ontmoeten in Taverne-Restaurant Citadelle; maar een halfuur later werd dit gewijzigd in Café Leffe.
Het was een hartelijk weerzien. Iedereen was op post, behalve Myriam en Koen die om gezondheidsredenen hadden afgezegd. Na het uitwisselen van de de nieuwste berichten over kind en gezin, gingen we op zoek naar Maison Solbrun waar we een lunch hadden besteld.
Maison Solbrun bleek een bakkerij/tearoom te zijn met een prachtig uitzicht op de Maas en de andere oever. De lunch bestond uit een dikke wortelsoep, een lekkere quiche en een dessert maison. Iedereen was voldaan.
Rond 2 uur lieten we ons met de téléphérique naar de Citadelle brengen. Wat een prachtig uitzicht over de stad Dinant! Volgens de mevrouw van de ticketdienst was er een gids in de Citadelle. We hebben gezocht en gezocht, maar de gids niet gevonden.
Geen nood (… en nog goedkoop ook). We trokken dan maar op eigen houtje door de kazematten van het bastion. Zo kwamen we ook te weten wat er zich de voorbije eeuwen zoal had afgespreeld in Dinant. Het meest aangrijpende was het verhaal van de belegering van de stad Dinant door de Duitsers in augustus 1914.
Intussen was het beginnen regenen. Op de binnenkoer was het nat en daarom zochten we onze weg in de oude paardenstallen. Tot onze verwondering kwamen we terecht in een doolhof van loopgraven met metershoge zandzakjes en stinkende lijken. Een smalle trap leidde ons naar de “scheve bunker” waar we alle moeite van de wereld hadden om ons recht te houden. Even later stonden we terug op de binnenkoer. Omdat het buiten te guur was, gingen we een koffietje (en andere dingen) drinken in de cafétaria.
Roel en Sabine waren intussen de stad aan het verkennen (echte verkenners, hé). We hadden afgesproken om tegen vier uur naar het hotel te rijden. Bij aankomst bleken onze verkenners al aanwezig te zijn. Omdat het nog wat te vroeg was voor de voorbereiding van het avondfeest, installeerden we ons in het salon van het kasteel.
Om zeven uur meldden we ons -fris gewassen en met propere kleren- in de caveau. Speciaal voor onze groep had de Marc van het hotel de lange tafel in de middeleeuwse kelder gereserveerd. Zo zaten we knus en gezellig in een schitterend decor, ver weg van de drukte van het grote restaurant.
Jérémy was onze persoonlijke garçon. Hj zorgde ervoor dat de glazen altijd goed gevuld waren en de borden warm op tafel kwamen. Bij elk van de gerechten van onze 5-gangenmenu werd een aangepaste wijn gepresenteerd. De proevers van dienst waren de dames Els en Anita.
Menu
Duo hapje van gerookte zalm en rilettes van eend
Carpaccio van eendeborst gevuld met foie gras
Ragout van wild gevogelte en bospaddestoelen met een bladerdeegkostje
Haasje van het hert met gemarineerde peer, veenbessen en ratte
Delice des Moines met Luikse siroop in een jasje van filodeeg
Gestoofde peer met chocoladesaus en een ijsje van verbena-extracten
De avond vloog voorbij. Lekker eten en drinken in een mooie omgeving. Wat wil een mens nog meer? Een verkwikkende nachtrust, misschien?
’s Anderendaags waren onze verkenners niet als eerste aan tafel. Misschien had dit te maken met de onduidelijkheid over het afgesproken uur voor het ontbijt: “tussen half negen en negen uur” is wel dertig minuten hé….
Het ontbijt was uitgebreid en lekker. Vooral het roereitje met spek viel in de smaak. Daarna werd alles in gereedheid gebracht voor het vertrek. De tanden werden gepoetst, de valiezen gepakt en na een laatste kleine of grote boodschap verzamelden we in de grote hall. Intussen hadden de verkenners de rekening al gevraagd….
Het afscheid aan Castel de Pont-à-Lesse verliep in een schuchter herfstzonnetje. De aangekondigde regen liet nog wat op zich wachten en daarvan profiteerden we om het feest van Sint-Hubertus mee te vieren in Dinant. Bij aankomst leek de stad uitgestorven. De enige sporen van een op til zijnde viering waren de paardenuitwerpselen in de straten. Maar van paarden en ruiters geen spoor…
Tot we Charly’s brug overstaken en aan de andere kant een massa volk opmerkten… De stoet had halt gehouden aan het Office de Tourisme voor de zegening van brood en dieren. De klaroenblazers met hun vuurrode mantel draaiden zich met hun rug naar de toeschouwers en begonnen meerstemmig te blazen. De muziek knalde over de stille Maas en bracht menigeen in vervoering. Een donker paterke dankte de heer en zegende de jagersbroodjes en de aanwezige hondjes. Daarna waren de paarden en ruiters aan de beurt. Sommige ruiters hadden hun mooiste kleren uit de kast gehaald en ook zij lieten zich langs alle kanten filmen en fotograferen.
Kwart voor elf was de zegening achter de rug en trok de stoet de brug over voor de viering in de kerk. Wij hadden afspraak in het Maison Leffe en bleven op de linkeroever. De tocht naar het Maison Leffe verliep niet vlekkeloos.
Blijkbaar hadden de verkenners dit traject niet goed bekeken want na tien minuten stappen op de weg naast de Maas bleek het Maison Leffe al een kwartier achter hen te liggen. Uiteindelijk bereiktten we na een gezonde wandeling het museum.
In de oorspronkelijke kapel van de abdij vonden we veelheid van informatie over het ontstaan van de abdij en de brouwerij. Al onze zintuigen werden geprikkeld via interactieve belevingen zoals ruiken en voelen, aanraakschermen en natuurlijk… een degustatie van de verschillende Leffe-bieren. Als toetje kregen we elk nog een flesje Leffe naar keuze.
De weg terug naar de parking verliep in opperbeste stemming, ook al was het einde nabij. Het was een schitterend weekend met lekker eten, een aangename omgeving en vooral … een heel tof gezelschap. Op de parking namen we afscheid. De inrichters hadden eerder al een fles cava (reserva) gekregen en die lag lekker koel in de auto. We vertrokken met de unanieme belofte om volgend jaar terug op weekend te gaan.
De foto’s
De video
Het jaar 2017
(under construction)