Het verhaal
Ergens in de zomer van 1980 namen we onze vrouwen mee naar Sneek. De verhalen over de legendarische fietstocht en onze ongelooflijke avonturen in Friesland moesten persé ter plaatse worden gecheckt.
Naar aloude gewoonte vertrok onze caravaan auto’s aan de kerk van Zwijndrecht. Onze pastoor had voor de gelegenheid een lugubere slogan aan zijn godshuis geplakt. Gelukkig voor ons bleek zijn profetie van toepassing op de voorgaande week, want we zijn heelhuids teruggekeerd uit Nederland. (Zie foto 1 en 3)
Gepakt en gezakt (volgens welingelichte bronnen met tenten…) zetten we koers, richting Sneek. Hoe we daar geraakt zijn, en welke avonturen we onderweg beleefd hebben, zijn gegevens die door het stof van de geschiedenis werden bedekt. Het was alleszins plezant.
Hetzelfde geldt voor ons verblijf op de camping…
De terugweg werd een kopie van het origineel: langs de afsluitdijk richting Amsterdam. Het weer was intussen flink omgeslagen, van een miezerige druilregen naar een echte zuidwester. De wandeling op de afsluitdijk was dan ook van korte duur.
Achteraf bekeken
Het was een leuk weerzien met het Friese stadje. Natuurlijk was er er veel veranderd tijdens de voorbije jaren.
Na lang zoeken hebben we onze “boer” teruggevonden. Zijn boerderij staat intussen midden een nieuwe wijk. Op dat punt is het in Nederland niet anders dan in België.
De reis was lang, maar zeker de moeite waard.
Anekdotes
Onze eerste stop in Sneek was natuurlijk in één der plaatselijke kroegen. Toen de ober aan Hugo vroeg wat hij wou drinken, antwoordde die – met een natuurlijk Nederlands accent:
“Nou, doe maar een glaasje rood…”
Toen de plaatselijke jeugd het volgens den Berry wat te gortig maakte, stak hij zonder dralen zijn paraplu tussen de spaken van de fiets van één van de booswichten.
Uiteraard brak de top van de paraplu af, tot groot jolijt van de jeugdige aanstokers…
De foto’s 
Het jaar 1980
